Próby stworzenia iluzyjnej techniki obrazowania w 3D, zbliżonej do naturalnej, miały miejsce dopiero w XIX wieku. Choć teoretyczne rozważania nad widzeniem przestrzennym podejmowano już w starożytności. Trzeba było jednak długo czekać, zanim udało się w praktyce “oszukać” ludzki umysł tworząc atrakcyjną iluzję.
Starożytny grecki matematyk Euklides z Aleksandrii już ok. 280 r. p.n.e pisał, że widzenie głębi powstaje ponieważ każde oko otrzymuje jeden z dwóch różnych obrazów tego samego obiektu. W 1584 Leonardo da Vinci studiował percepcję głębi. Jego obrazy i szkice wyraźnie wskazują, że doskonale rozumiał potrzebę cieniowania i zmian tekstury, wynikające z punktu widzenia obiektu.